Enkele herinneringen uit de pen van Andries Geerardyn.

Wat de uitrusting betreft was het destijds niet veel zaaks, het moest nog allemaal uitgevonden worden, vooral spierkracht was belangrijk, als kind heb ik geweten dat er de zondag tot de middag werd gewerkt. In de oorlogsjaren verfden we veel  legerdekens, daarvan werden er mantels gemaakt.

Samengevat kunnen we zeggen dat vanaf het ontstaan tot en met de oorlogsjaren en de eerste jaren er na, er weinig technische vooruitgang was, het was een ambacht. Na jaren oorlog begon de wederopbouw. Men begon te werken met nieuwe solventen. De droogkuis ( of nieuwkuis, of stomerij, of chemisch reinigen ) kwam op gang.

Ook voor de afwerking ( het strijken en persen ) kwamen er toestellen op de markt. Wat later kwam de automatisatie op gang en er ontwikkelde zich een ware industrie voor de wasserij en nieuwkuis.

Keren we terug  naar Madsen. We pasten ons goed aan en legden ons speciaal toe op kwaliteit en, steeds zoeken naar beter. Zo werd een stevige reputatie opgebouwd. Ik wil hier zeer uitdrukkelijk onderlijnen dat mijn echtgenote, Godelieve een zeer grote rol heeft gespeeld in de opbouw van kwaliteit en reputatie. De ververij was over zijn hoogtepunt heen. Er waren bijna geen ververs meer, uitgestorven. Zelf heb ik ongeveer een dertigtal jaar geverfd .

Ook de opkomst van vele nieuwe vezels en weefsels brachten moeilijkheden met zich mee. Aandacht en plaats was nu uitsluitend voor de nieuwkuis. Aanvankelijk werd gestart met “white-spirit” als vloeistof. Na enkele jaren werd overgeschakeld op perchlooretyleen met alweer andere machines. De veiligheids- en milieureglementeringen werden alsmaar strenger en uitgebreider. Ook het gebouw zelf waar gewerkt werd liet niet toe te organiseren zoals men zou willen en moeten.